Mijn verhaal is er een van liefde, verlies en de kracht van herinneringen. Het laat zien dat, zelfs als we onze dierbaren verliezen, hun nalatenschap in ons voortleeft en ons blijft inspireren om goed te doen in de wereld. Hoe een gewone werkdag voor mij omsloeg als een blad aan een boom.

Op 17 december 2019 rond de klok van 18:15 werd ik op het werk opgehaald door mijn vriend. Thuis aangekomen ontdeed ik mijzelf van mijn jas en bereidde ik het avondeten voor. Mijn telefoon ging over en ik haalde hem uit mijn achterste broekzak. Mama belt...

''Hey mamsie! wat leuk dat je belt'' ik ben mama niet hoorde ik mijn vader zeggen. Mammie is er niet meer, mammie ademt niet meer! ik schreeuwde; nee papa nee!! dat kan niet! Terwijl ik mijn vader aan de telefoon had kreeg ik kortsluiting in mijn hoofd. Ik rende de trap op naar boven en riep, mama ademt niet meer zegt papa! We wisten niet hoe snel we weer naar beneden moesten om de auto in te stappen. Als Max Verstappen reden we vol gas slalommend over de snelweg. Er ging van alles door mij heen. Toen ik opgebeld werd door mijn broer en hij mij vertelde, Jenn doe maar rustig aan, we kunnen niks meer doen. Ze is ijskoud en allang niet meer onder ons....

Eenmaal daar thuis aangekomen maakte ik de tussendoor open. Iedereen was er. De familie bijeen. Ik liep door de toog van de woonkamer, ik keek, knielde voor haar neer, pakte haar vast en begon te huilen en te schreeuwen als een klein kind. Mijn vader? tja, mijn vader zat aan de keukentafel. onderuit gezakt op een keukenstoel starend naar de grond. Mijn hart brak.

Haar overlijden, ze was niet ziek maar leed al jaren aan bronchitis die de laatste jaren wel wat erger was geworden. Met name de koudere en nattere maanden zorgde voor benauwdheid maar niet levensbedreigend. Zoals ze wel vaker een middag dutje op de bank deed werd ze dit keer niet meer wakker...

De dagen na het overlijden van mama waren gevuld met verdriet en herinneringen. Ik voelde mij verloren en wist niet hoe ik verder moest zonder de liefde en de steun. Maar naarmate de tijd verstreek, begon ik te beseffen dat de lessen van mama nog steeds bij mij waren, diep in in mijn hart.

Het eerste jaar werden we geleefd en bracht het overlijden van mama, vrouw, oma en maatje voor het leven veel leegte en eerste keren met zich mee. De jaren daarna leefde we onze levens met vele ups en downs. Dit gebeurde als gezin maar ook los van elkaar.

17 december 2024, nu 5 jaar later merk ik aan alles wat ik doe, de beslissingen die ik neem, het organiseren en zorgdragen van de alledaagse dingen, dan toch dat ik in vele opzichten veel meer op mijn moeder lijk dan ik zelf had doen vermoeden. Als ik naar mij zelf kijk dan zie ik echt een weerspiegeling van haar. De spil van het gezin. Het enige verschil is dat zij vaak niets zei om de lieve vrede te bewaren. Ik daarentegen laat mij meer zien en horen en als het nodig is ben ik op de achtergrond te vinden.

Een zwarte bladzijde, een donkere periode, maar wat mooi is moet je koesteren

''Een mooi mens was zij''

Vandaag neem ik de tijd om stil te staan bij alles wat ze voor mij heeft betekend en de impact die ze op mijn leven heeft gehad.